అమ్మ, నాన్న, ఓ వృద్ధాశ్రమం

అమ్మ, నాన్న!కడుపులోంచి వొడిలో పడ్డప్పటి నుంచి బిడ్డలే ప్రాణం అమ్మకి. పొత్తిళ్లలోని పాపని, పెంచి ప్రయోజకుణ్ణి చేయడానికి అమ్మకి ఎంత టైము పట్టి ఉంటుంది? గాలికి పెరగలేం గా? పసితనంలో ఒకట్లు, రెండ్లు శుభ్రం చేయడాలు, అన్నం తిననని మారాము చేస్తే ఎత్తుకుని చందమామని చూపిస్తూ తినిపించడాలు! బిడ్డకి చిన్న సుస్తీ చేసినా అన్నం మానేసి కళ్లల్లో వొత్తులేసుక్కూచునే అమ్మ,పెద్దయ్యాక కూడ పిల్లలకోసం ఎన్నో త్యాగాలు చేసే అమ్మ(అవి త్యాగాలని ఆమె గుర్తించదు) !
మరి నాన్నో! ప్రయోజకులైన వ్యక్తులున్నారంటే వారి వెనక తండ్రుల శ్రమ, బాధ్యత, త్యాగం ఇవేవీ లేకుండానే తయారైపోతారా?(స్వయం శక్తితో పైకొచ్చిన వారు నూటికో కోటికో ఉండొచ్చు) మన పరీక్షల ఫలితాల కోసం మనకంటే టెన్షన్ గా ఎదురు చూసే నాన్న! మన విజయాలను తన విజయాలుగా చెప్పుకునే నాన్న! మన కోసం రెండు ఉద్యోగాలు చేసిన నాన్న! మన 'కంఫర్ట్స్ ' కోసం తన అవసరాలను వాయిదా వేసే నాన్న!
పై వాళ్ళిద్దరికీ పిల్లలెప్పుడూ 'బర్డెన్ ' కాదు! అనవసరపు 'లగేజీ ' కాదు! వారి సౌకర్యాల తర్వాతే తమ అవసరాలు!
మరి ఇప్పుడు మన జీవితాలు మన చేతుల్లో ఉన్నప్పుడు, అమ్మ, నాన్న మనకెందుకు 'బరువై 'పోతున్నారు? మన 'కుటుంబం 'లో వారికెందుకు చోటు లేదు? వీధికో బస్టాపులా గా ఏరియాకు నాలుగైదు వృద్ధాశ్రమాలు ఎందుకు వెలుస్తున్నాయి. అవేమైనా ఖాళీగా ఉన్నాయా అంటే ...లేవే?
భార్యా భర్తలిద్దరూ ఉద్యోగాలు చేస్తున్న కుటుంబంలో ఇంట్లో వృద్ధులుంటే వారి పరిస్థితి ఏమిటి? ఆరోగ్యం సరిగా ఉంటే సరే! లేనివారైతే? ఇద్దరిలో ఒకరు ఉద్యోగం మాని ఇంట్లో కూచోలేని పరిస్థితి అయితే? ఇలాంటి ప్రశ్నలకు సమాధానంగా వెలిసినవే 'రెటైర్మెంట్ హోం లు '!
ఇటువంటి పరిస్థితి లేని కుటుంబాల నుంచి కూడా వృద్ధులు స్వచ్చందంగా ఆశ్రమాల్లో చేరడానికి ఆసక్తి చూపిస్తున్నారు. మరి దాని వెనక ఏముంది? నిస్సందేహంగా పెద్ద వారికి కావలసిన ఆదరణ (వేళకు తిండి, పడక కాదు ఆదరణంటే) ఆ ఇంట్లో దొరక్కపోవడమే!
నాకు తెలిసిన ఒక రెటైర్డ్ ఎగ్జిక్యూటివ్ ఇంజనీర్ ఉన్నారు. భార్య పోయింది. పెద్ద కొడుకు ఉన్న ఇల్లు ఆయనదే! ఆయన అక్కడే ఉంటారు. ఆయన ఒక ఫైన్ మార్నింగ్ 'నేను ఫలానా ఆశ్రమంలో చేరుతున్నానని ప్రకటించి వెళ్ళిపొయారు. అక్కడ ఆయన స్నేహితులున్నారు. కొడుకు, కోడలు వెర్షన్ల ప్రకారం ,చుట్టుపక్కల వాళ్ళ వెర్షన్ల ప్రకారమూ, కూడా ఆయనకు ఆ ఇంట్లో ఏ కష్టమూ లేదు.

అక్కడ ఆయనకు కావలసింది తిండి, బట్ట మాత్రమే కాదు, తన మనుషులు కూడా! కోడలు తమ్ముడు చదువుకోడానికి సిటీకి రాగానే, ఆవిడ బాల్కనీ కి sliding glass shutters పెట్టించి దానికి 'గది ' కళ తెప్పించి ఈయన కోసం ఒక మడత మంచం కొని అందులో వేసింది. ఆయన తన గది వదిలి అందులో ఉండాల్సి వచ్చింది. పేపరు పొద్దున్నే ఆయన చేతికి రాదు. అందరూ ఆఫీస్ కి , స్కూళ్లకు వెళ్ళాక చదవాలి. ఇంట్లో వాళ్ళు(పిల్లలతో సహా) ఏ చానల్ పెడితే అదే చూడాలి! ఏదన్నా విషయంలో కల్పించుకుని మాట్లాడబోతే 'మీరూరుకోండి, మేము మాట్లాడుతున్నాంగా, అంతా చాదస్తం " అని ఈసడింపులూ! స్నానం పూజ అన్నీ అందరూ వెళ్ళాకే! ఎవరికీ అడ్డం కాకూడదన్న వాళ్ళ మనసులో భావాన్ని ఆయన ఎవరూ చెప్పకుండానే గ్రహించి తన అలవాట్లు మార్చుకున్నారు.

అన్నింటికంటే ముఖ్యంగా రెండో సారో, మూడో సారో కాఫీ తాగాలనిపిస్తే అడిగే స్వతంత్రం కూడా ఈయనకు లేకపోవడం! భార్య పోయిన మగాళ్ల దుస్థితి ఇక్కడ బయట పడుతుంది.
ఈ పరిస్థితిలో ఆయన తన మిత్రుడిని కలుసుకోడానికి ఒక వృద్ధాశ్రమానికి వెళ్ళి సాయంత్రం వరకూ అక్కడ హాయిగా గడిపి...వెంటనే ఒక నిర్ణయానికొచ్చారు. పొద్దున్నే వాకింగ్, కాఫీ, టిఫిన్, ధ్యానం,నాలుగైదు రకాల పేపర్లు, మంచి మిత్రులు, అందుబాటులో డాక్టరు! వృద్ధాప్యంలో ఇంతకంటే ఏం కావాలి? 'ప్రేమ? ' ! కరక్టే, ప్రేమ కావాలి! అది దొరకదని నిర్థారణ అయ్యాక, భౌతికం గా దొరికే మిగతా వాటితో తృప్తి చెందడం కరక్టేగా!

ఇంకొకరి విషయం! భార్యా భర్తా ఇద్దరూ డాక్టర్లు! కొడుకూ, కూతురూ ఇద్దరూ మంచి ఉద్యోగాల్లో అమెరికాలో స్థిరపడ్డారు. డబ్బుతో పాటు ప్రేమ కూడా ఉంది వాళ్ళకి! కానీ ముసలావిడకి అక్కడి వాతావరణం పడకపోవడంతో ఇండియా వచ్చేసారు. ఇద్దరూ ఒంటరిగా ఉండలేకపోయారు..ఆరోగ్య కారణాల రీత్యా! అందుకే హోం లో చేరారు.వాళ్ళు దగ్గర లేరన్న చింత తప్ప పిల్లలకు వారి బాగోగుల గురించి చింత లేదు.ఇదొక పరిస్థితి!

ప్రేమాభిమానాలు పిల్లల దగ్గర లభిస్తే తప్ప, 'వృద్ధాప్యంలో కొడుకు దగ్గరే ఉండాలి ' అని నిర్ణయించుకోవడం, సమాజం ఏమనుకుంటుందో (కొడుకు గురించి) అనే ఒక false concernతోనో పిల్లల దగ్గర పడుండక్కర్లేదని నా అభిప్రాయం!

ఈ మధ్య వచ్చిన కొత్త చట్టం..వృద్ధులైన తల్లి దండ్రుల బాధ్యతను పిల్లలు తిరస్కరిస్తే 3 నెలలు జైలు తప్పదని హెచ్చరిస్తోంది! ఎంత మంది తల్లులు, తండ్రులు ముందుకు వచ్చి పిల్లల గురించి ఫిర్యాదు చేస్తారు? తల్లి దండ్రుల నుంచి ఆస్థులను పొందిన తర్వాత వారిని నిర్లక్ష్యం చేస్తే, తిరిగి వారినుంచి ఆస్థులను స్వాధీనం చేసుకునే అవకాశాన్ని కూడా ఈ చట్టం కల్పిస్తుందట! ఈ చట్టాన్ని ఎంతమంది తల్లి దండ్రులు ఉపయోగించుకుంటారో చూడాలి!
ఇక ప్రతి వృద్ధాశ్రమంలోనూ ప్రేమగా చూస్తారా, ప్రశాంత వాతావరణం ఉంటుందా అనే ప్రశ్నలకు సమాధానాలు చెప్పడం కష్టం! సిటీ మధ్యలో చుట్టూ పెద్ద స్థలం కూడా లేకుండా నడిపే ఆశ్రమాలున్నాయి.ఇక్కడ మనం 'పిండి కొద్దీ రొట్టె ' సామెత గుర్తు చేసుకోవాలి!

అయితే ఒక విషయం! ఎంత విశాలమైన ఆశ్రమం అయినా, ఎన్ని వసతులున్నా, డాక్టరు పక్కనే ఉన్నా పిల్లల (ప్రేమ పూర్వక)సాహచర్యం, సాన్నిధ్యాన్ని మించింది ఉంటుందా? కనీసం వొంట్లో నలతగా ఉన్నపుడైనా 'పిల్లలుంటే ఇప్పుడు ?' అనిపించదంటారా? (అక్కడ చేరిన పరిస్థితులేవైనా కానివ్వండి)