"వేలం" వెర్రి !

 

బంజారా హిల్స్ రోడ్ నంబర్ 12 లో రెండు పాత ఫర్నిచర్, మరియు ఇతర పాత వస్తువులు అమ్మే షాపులు

ఉంటాయి. ఎప్పటెప్పటివో వస్తువులు. ఆ షాపులు చూస్తే నాకు విచారంగా ఉంటుంది. ఎందుకంటే ఒక్కోసారి మనింట్లోని సరికొత్త సోఫాసెట్  కూడా అక్కడి పా....త పడక్కుర్చీ అంత విలువ చెయ్యదు.అక్కడ ఒక నగిషీలు చెక్కిన పాత చెక్క పార్టిషన్ అడిగితే(నేను కాదు లెండి) 35 వేలు చెప్పారు ధర. మొన్నీమధ్య మా కాలనీలో ఒక బిల్డింగ్ లో తాపీ పని చేస్తూ అయిదో అంతస్థు నుంచి కాలు జారి పడి ఒక పనివాడు మరణిస్తే 'తాగి ఉన్నాడని" రాయించి అతని భార్యకు 15 వేలు ఇచ్చి ఊరికి పంపించేసారు. ఒక జీవితం కంటే విలువైనదన్నమాట ఆ చెక్క వస్తువు.






నాకు మ్యూజియాలు చూడ్డం ఇష్టం ఉండదు.(వేరే ఊళ్లనుంచి స్నేహితులు వచ్చినపుడు సాలార్జంగ్ మ్యూజియం కి తీసుకెడతాను కానీ నేను రెబెక్కా దగ్గరే ఉండి మొత్తం మీరు తిరిగి రండని వాళ్లను పంపుతాను.) ఆనాటి చరిత్రను తెలిపే వస్తువులు(పుస్తకాలు, వగైరా) తప్పించి, వాళ్ళే గిన్నెల్లో వొండుకున్నారో, కంచాల్లో తిన్నారో, ఏ చెప్పులు వాడారో తెలుసుకోవాలని ఉండదు. అందరూ ఇలా ఉండాలని రూలేం లేదనుకోండి.



ఇలా పాత వస్తువులు వేలం వేసి వాటిని లక్షల్లో కోట్లలో వేలం పాడినపుడు ఇంత విలువుందా వాటికి, ఇంత పాత వాటికి అని ఆశ్చర్యమేస్తుంది. ఎవరు వాడినవైనా సరే! పాత పెయింటింగ్స్,పాత హుక్కాలు, ఎవడో రాజు యుద్ధంలో వాడాడో లేదో తెలీని కత్తులు (టిప్పు సుల్తాను కత్తి ఒక పెద్ద జోకు నాకు)వీటన్నిటినీ కోట్లు పెట్టి వేలం పాడటం ఏమిటి? వాటి విలువ ఎంత? అది మామూలు మనుషుల లెక్కలో ఏ విధంగా లెక్క గడతారు?(పురావస్తు శాఖ లెక్కలు వదిలెయ్యండి).



మనుషుల పట్ల ఉన్న సెంటిమెంట్ వాళ్ళు వాడిన వస్తువుల మీద ఉండదా ఏమిటి? అన్నాడు మా అన్నయ్యొకడు ఈ విషయం ఎత్తితే! మనుషుల మీద సెంటిమెంట్ ఉంటే ఆ మనుషులు బతికినంత కాలం ఎలా జీవించారో, వారి ఆదర్శాలేమిటో,సమాజం పట్ల వారి దృక్పథం ఏమిటో,వారి సుగుణాలేమిటో...అవి కదా మనం అనుసరించాల్సినవి. వాళ్ళ చెప్పులూ,గిన్నెలూ, కళ్ళజోళ్ళూ భద్రపరుచుకుంటే వాళ్ళను గౌరవించినట్లా? సెంటిమెంట్ నిలుపుకున్నట్లా?



ఇప్పుడూ...నేనున్నానండీ!మా మేనత్త అంటే నాకెంతో ఇష్టం. ఆవిడ సుమంగళిగా పోయినపుడు ఆవిడ పట్టుచీరలు నాక్కూడా ఇవ్వబోతే తీసుకోలేదు. అంతంత భారీ పట్టుచీరలు నేను కట్టుకోలేను, బీరువాలో పెట్టి పూజించలేను. అందుకే వద్దన్నాను.



ఆవిడ నా పెళ్ళప్పుడు నాకో మాట చెప్పింది.

"అమ్మలూ,అత్తారింట్లో దేనికీ వాదనలు పెట్టుకోకూడదు. అన్నింటికీ చిర్నవ్వుతూ ఉండాలి. కానీ మనం  అనుకున్నదే చెయ్యాలి. తర్వాత అవతలి వాళ్ళు ఎంత గింజుకున్నా మళ్ళీ చిర్నవ్వుతూ ఉండాలి. దీనికి తిరుగులేదు" ఆవిడ మీద ఉన్న సెంటిమెంట్ తో నేను ఈ సూత్రాన్ని పాటించట్లా? అదీ సెంటిమెంట్ అంటే!



గాంధీ మీద ప్రేమతో, ఆయన వస్తువులు విదేశీయులకు దక్కకూడదని మన ప్రభుత్వం బోలెడన్ని ప్రయత్నాలు తీవ్ర స్థాయిలో చేసి, (ఎంత తీవ్రంగా అంటే వీళ్ళ ప్రయత్నాల వల్ల వాటి వేలం రేటు ఏకంగా మూడు లక్షల డాలర్ల వద్ద మొదలెట్టేంతగా)చివరకు విజయ్ మాల్యా గారు 9 కోట్ల 30 లక్షలు పెట్టి కొనడంతో ఊపిరి పీల్చుకుంది. అక్షరాలా తొమ్మిది కోట్ల ముప్ఫై లక్షలు! ఆ వస్తువులకు భౌతికంగా ఎంత విలువుందో నాకు తెలీదు.



కానీ గాంధీ మీద అంత ప్రేముంటే మనం దాచుకోవలసినవి చెప్పులూ, కళ్ళజోడూ కాదేమో అనిపిస్తోంది నాకు. ఆయన మనకోసం వదిలి వెళ్ళినవి చెప్పులూ, కంచమూనా ? అవి భౌతికంగా ఎవరైనా వదిలి వెళ్ళక తప్పదు. మన కోసం గాంధీ వదిలి వెళ్ళీన ఆదర్శాలు, అహింస, సత్య శీలం, నిరాడంబరత,వీటన్నిటికంటే "పదార్థ విలువ" తప్ప లేని తోలు చెప్పులు, ఇత్తడిగెన్నెకే విలువ ఎక్కువ.



9 కోట్ల 30 లక్షలతో విజయమాల్యా తల్చుకుంటే ఎన్ని పనులైనా చేసి ఉండొచ్చు. బెంగుళూరులోనే ఒక మురికివాడ ను అభివృద్ధి చేసి ఉండొచ్చు. ఆయనకు ఆ మొత్తం ఒక లెక్కలోనిది కాదు. టిప్పు సుల్తాను ఖడ్గానికే కోటీ అరవై లక్షలు పెట్టిన దేశ ప్రేమికుడు కదా!



బీరు బాటిల్స్ తయారు చేసే ఒక కంపెనీ పేరు దాని యజమాని పేరు దేశవ్యాప్తంగా,ఇంకా మాట్లాడితే ప్రపంచ వ్యాప్తంగా భారతీయుల నోళ్ళలో పది రోజులు నానాలన్నా,ప్రైం టైం లో వార్తా ఛానెళ్లలో కనిపించి వినిపించాలన్నా (IPL టోర్నమెంటూ, మరియూ వేసవీ దగ్గర పడుతున్న కీలక సందర్భంలో) ఎంత డబ్బు ఖర్చవుతుందంటారు? పది కోట్ల కంటే ఎక్కువే అనుకుంటా!



ఏదేమైనా గాంధీ గారి వస్తువుల్ని తిరిగి దేశానికి తెస్తున్న "కింగ్ ఫిషర్" అధినేత శ్రీ విజయమాల్యా గారికీ జాతి రుణపడి ఉంటుంది.ఆ వస్తువుల్ని ఏ సబర్మతి ఆశ్రమంలోనో పెడితే, పిల్లలతో ఎప్పుడైనా వెళ్ళి(ఆ చుట్టుపక్కల వెకేషన్ పెట్టుకున్నపుడు) చూసి, "చూశారా, గాంధీ గారి గడియారమూ ,కళ్ళజోడూ,  నమస్కారం చెయ్యండి" అని గౌరవం ప్రకటిద్దాం.(గాంధీ ఎవరో, జాతిపిత ఎందుకయ్యాడో మాత్రం చెప్పకుండా)