మా ఇంటాయన కథ

టైటిల్ చూసి ఇదేదో మా ఆయన గారి కథ అనుకునేరు , కాదు సుమండీ, ఒకప్పటి
మా ఇంటి ఓనరు కథ!
హైదరాబాదులోని అశోక్ నగర్లో విశాలమైన ఖాళీ స్థలం, ఆవరణ నిండా బోలెడు చెట్లూ, మొక్కలూ,
దగ్గర్లోనే బస్టాపూ వంటి సుగుణాలున్న ఇల్లు తక్కువ అద్దెకే దొరికితే మీరేం చేస్తారు?
మేమూ అదే చేసాము లెండి!
వరసకు తమ్ముడయ్యే కజినొకడు ఈ ఇల్లు చూపించి పుణ్యం కట్టుకున్నాడు.
వాడికి వెంఠనే రాఖీ కట్టాలన్నంత ప్రేమ కలిగింది నాకు వాడిమీద!
అందుకే వాడి గురించి కుంచెం చెపుతాను ! వాళ్ళింటిపేరు ద్వివేదుల. వాడి పేరు శ్రీకాంత్!
అందుకని వాడు "ద్విశ్రీ" అని కలం పేరు పెట్టుకుని పుంఖాను పుంఖాలుగా కవిత్వ సృష్టి చేసి
సమాజం మీదికి విసిరేస్తుండేవాడు.
(అప్పట్లో త్రిపురనేని శ్రీనివాస్ గారు త్రిశ్రీ పేరుతో రాస్తుండేవారు. ఆయనే
వీడి కలం పేరుకు ప్రేరణట) సమాజం వాడి కవిత్వాన్ని మొహమాటం లేకుండా తిరస్కరించడం వల్ల,
వీకెండ్స్ మా ఇంటికి వచ్చి వారం రోజులూ తను రాసిన కవిత్వాన్ని మాకు వినిపిస్తుండే వాడు.
ద్విశ్రీ కవిత్వం నిండా వాడి ఊహా ప్రేయసి ని ఆహ్వానించడం, ఆవిడ కోసం నిరీక్షించడం సబ్జెక్టు!
'రావా ప్రియా.
.''నీ కోసం వేచి చూస్తూ
''ఎన్నాళ్ళీ నిరీక్షణ ''
నువ్వొచ్చే దారిలో గుండెను పరిచాను.
''నీ నీడ కోసం ' ఇవే వాడి కవితల శీర్షికలు.
నాకసలే ఈ 'నిరీక్షణ ' కవిత్వమంటే ఒళ్ళు మంట.
ఇన్ని కవితలు రాసినా ఆ ఊహా ప్రేయసి కరుణించినట్టు లేదు. ఎంతకీ రాదు.
ఆదివారం పొద్దున్నే ఇలాంటి కవితలు వినే మూడ్ ఉండాలంటే గుండె రాయి అయి
ఉండాలి, లేదా ఖాళీ బుర్రయినా కలిగి ఉండాలి.
"పొగ బారిన నా గుండె గోడలకు మల్లెపూలతో వెల్ల వేశాను(సిగరెట్లు తాగుతున్నాడా ఏమిటి)
నువ్వొస్తావని విషాద తుషార(అంటే ఏమిటబ్బా) బిందువులను పోగు చేసాను
నీ నీడలో విశ్రమిద్దామని డస్సిపోయాను(ఎవరన్నా డస్సి పోతే విశ్రమిస్తారు
గానీ వీడు విశ్రమించడానికే డస్సిపోతాడులా ఉంది)
ఎంతకీ రావేం?(దబాయింపు)
నా మీద జాలి లేదా(వేడుకోలు)
నా చివరి క్షణాలకైనా వస్తావా(బ్లాక్ మెయిల్)
ఇక అడగనులే(అలక, నిష్టూరం)

ఇత్యాది భావాలతో వాడు పెట్టిన హింస తల్చుకుంటే కవిత్వమంటేనే విరక్తి కలుగుతుంది.
నా మటుకు నాకు కవిత్వం అంటే 'కదిలేదీ కదిలించేదీ ' గా ఉండాలి(బొల్లోజు బాబాగారి కవితల్లాగా)
లేదంటే వేసవి ఉదయాన కిటికీ తలుపు తీస్తే చల్లగా పలకరించే
చిరుగాలిగా ఉండాలి(చూ:రాధిక, నిషి, దిలీప్ ల బ్లాగులు)
ద్విశ్రీ గాడి కవిత 'పెను నిద్దర వదిలించేది(అనగా పీడకల) గా ఉండేది.
చిరుగాలి లా కాక, వడగాలిని తలపిస్తూ ఉండేది.
వాడు వెళ్ళిపోయాక, ఇద్దరం సారం లేని తోలు బొమ్మల్లాగా అలా పడి ఉండేవాళ్లమంతే!
"ఒరే, అంతగా రాను మొర్రో అని ఆ ఊహా సుందరి మొత్తుకుంటుంటే ఎందుకురా '
రావా రావా వా వా ' అని చంపుకు తింటావు?ఇంకేమన్నా రాయి" అని సలహా ఇస్తే
వాడి బుర్రకెక్కలేదు.
ఇక లాభం లేదని ఒకరోజు మేమిద్దరం వాడిని కూచోబెట్టి తలంటాము.
'నువ్వు రాసేది కవిత్వం కాదు! ఇలాంటివి ప్రతి కాలేజీ మాగజైన్లోనూ
చూడొచ్చు! మూడో క్లాసు వాళ్ళు కూడా రాయగలరు!నువ్వింకా బాగా మంచి
కవిత్వం చదవాలి. తిలక్, శ్రీ శ్రీ , దేవులపల్లి వీళ్లందరి పుస్తకాలూ చదువు! తర్వాత రాయి"
అని బోలెడంత సేపు క్లాసు పీకి కొన్ని పుస్తకాలిచ్చి పంపాము.
తర్వాత నెల రోజులకు వాడు ఇల్లు చూసానని ఫోన్ చేశాడు.
"పోన్లే, మనం క్లాసు పీకినందుకు ఏ మాత్రం కోపగించుకోకుండా మనకు ఇల్లు
చూపాడు " అని నెక్స్ట్ వీక్ భోజనానికి పిలిచేసాను వాడి కవితలకు మెంటల్
గా సిద్ధమైపోయి! వాడు రాలేదు.

* * * *
గోడలకు మాచ్ అయ్యే అందాల కర్టెన్లు అవీ కొని, సామాన్లతో సహా మేమిద్దరం
ఇల్లు చేరే సరికి మా ఇంట్లో నలుపు, పసుపు, ఎరుపు రంగుల్లో యుద్ధ రంగ భీభత్సాన్ని చిత్రించిన కర్టెన్లు అన్ని కిటికీలు, వాకిళ్ళకు తగిలించి కనపడ్డాయి. అవి చూసి దిమ్మెర పోయాము!
శాస్త్రి గార్ని పిలుద్దామనుకుంటుండగానే మాకు శ్రమ లేకుండా ఆయనే వచ్చాడు.

"వచ్చార్టే అమ్మడూ(రిటైర్ అయ్యి పదేళ్ళు అయింది లెండి ఆయన), ఈ ఇంటి వాస్తు కి అనుగుణంగా కర్టెన్లు కొనేసి ఉంచాను. ఈ రంగుల్లో కర్టెన్లు కడితే శుభ శక్తులన్నీ ఇంట్లో చేరి తలా ఒక కుర్చీ వేసుక్కూచుంటాయి" అన్నాడు.
ఖండించాలో, వద్దో అర్థం కాలేదు.
"లేదండీ, మేము ఇప్పుడే కొత్తవి కొని తెచ్చాము. మీకుందుకూ శ్రమ! అవి మీరు
తీసేసుకొండి, " అని మేము చెప్పబోతుంటే ఆయన అసలు వినిపించుకోలేదు.
"పిల్ల కుంకలు! మీకేం తెలుస్తుంది! అయినా మీ వాటా కోసం ఎప్పుడో
కొనేసానవి! సర్లే, ఎప్పుడు తిన్నారో ఏవిటో, పదండి భోజనానికి" అన్నాడు.
మేమిద్దరం మొహాలు చూసుకున్నాం! ఈ లోపు కామేశ్వరమ్మ(ఆయన భార్య) గారు
భోజనాలు వడ్డించేసి మమ్మల్ని పిలిచారు.
ఒక నాల్గు రోజులు గడిచే సరికి మా జీవితాలు మా చేతుల్లో లేకుండా
పోయాయి. శాస్త్రి గారి ప్రమేయం లేకుండా ఏదీ జరగడం లేదు."ఏవిటయ్యా, సంధ్య వార్చలా ఇంకా?" అనడిగేవాడు
మా వారిని.
"పని మనిషిని వంటింట్లోని రానివ్వకూడదు. రోజూ వంటిల్లు కడగాలి" అని
చెప్పారు నాకు. మేము ఇద్దరం ఆఫీసులకి వెళ్లినపుడు మాక్కూడా కూరలు కొనేసి ఏ రోజు ఏం
తినాలో కూడా వాళ్ళే నిర్ణయించేవాళ్ళు.ఆదివారాలు ఇంట్లో ఉండాలంటే భయం!
స్నేహితులొస్తే వాళ్లతో మాట్లాడాలంటే
భయం! (అసలు ఆ కర్టెన్లు చూసి భయపడి స్నేహితులు రావడం మానేశారు
లెండి!) మా లివింగ్ రూముకీ, వాళ్ళింట్లో ఒక గదికీ కామన్ గోడ! దానితో మేము
ఏమి మాట్లాడుకుంటున్నా సరే శాస్త్రి గారు ఆ రూంలోంచే మా మాటల్లో పాలు
పంచుకుంటుండేవాడు. అది మరీ దారుణంగా ఉండేది.టివీ కార్యక్రమాల గురించి కూడా మాట్లాడ్డానికి లేదు.
పక్క గదిలోంచి శాస్త్రి గారు "ఆ, ఇప్పుడెక్కడున్నాయి, మంచి ప్రోగ్రాములు! రామానంద సాగర్
తీసిన రామాయణం లో అసలు సీత .." అని ఆపకుండా అరగంట
మాట్లాడేవాడు.
అందువల్ల మేం విసిగిపోయి, ఆదివారం మధ్యాహ్నం దూరదర్శన్లో వచ్చే బధిరుల వార్తల్లో లాగా గుప్పెళ్ళు మూసి తెరుస్తూ, గాల్లో గుండ్రాలు చుడుతూ, నెత్తి మీద రౌండ్లు చుట్టుకుంటూ, వేళ్ళతో అంకెలు లెక్కెడుతూ కమ్యూనికేట్ చేసే విధానం ప్రాక్టీస్ చేసాం!
కామేశ్వరమ్మ గారు "అబ్బాయి స్నేహితులు వచ్చినప్పుడు నువ్వెందుకూ అక్కడ, మా
ఇంటికి రావే తల్లీ! " అనేది.
అప్పుడప్పుడూ "ఇవాళ ఆఫీసుకు సెలవెట్టు! ఫలానా రాజేశ్వరి గారు పదహారు
ఫలాల నోము నోచుకుంటున్నారు. నీకు వాయనం ఇమ్మన్నాను. మధాహ్నం వస్తారు"
అని చెప్పేసేది.
"నాకు ఆఫీసులో పనుందండీ, కుదరదు" అని చెపితే " ఏం పనీ! అసలు హాయిగా ఇంటిపట్టున కూచోక అసలు నీకుద్యోగాలెందుకే పిచ్చితల్లి!" అనేది.
ఆ చుట్టుపక్కల వీధిలో ఎవరు ఏ నోము నోచుకున్నా వాయనాలివ్వాల్సిన
ముత్తైదువుల జాబితాలో నాకు తెలీకుండా, చెప్పకుండా నా పేరు ఇచ్చేసింది.
మేమిద్దరం ఎక్కడికన్నా బయలు దేరుతుంటే చాలు, "ఆగమ్మా, లక్ష్మి గారు
వస్తారు ఇవాళ!గ్రామ కుంకుమ నోము నోచిందావిడ" అనేది.
తప్పించుకు పోవడానికి వీల్లేదు.వాకిట్లోనే అరుగు మీద చేరో వైపూ కూచుని
ఉండేవాళ్ళు మిస్టర్ అండ్ మిసెస్ శాస్త్రి! ఇంకా విడ్డూరమైన సంగతి మేము ఏ షాపింగ్ కో బయలు దేరుతుంటె మాతోపాటు వచ్చేవాళ్ళు. నా చీరెలు ఆవిడే సెలెక్ట్ చేసిందో సారి!
క్షీరాబ్ది ద్వాదశి నోము రోజు బలవంతంగా ఉపవాసం ఉంచారు నన్ను.
తప్పించుకోడానికి ఆదివారం అయింది ఆరోజు. సాయంత్రానికి కళ్ళు తిరిగి పడిపోయాను.
అప్పుడు కూడా పూజయ్యేదాకా ఏమీ తినడానికి వీల్లేదన్నారు శాస్త్రి గారు.

ఇహ ఇల్లు మారక తప్పలేదు. నాలుగు నెలలు మా జీవిత రిమోట్లు వాళ్ల చేతిలో
పెట్టి బతికేసాం!
మరో నెలకు ద్విశ్రీ గాడు వచ్చాడు చాటంత మొహంతో!"ఒరేయ్,నీకు శాస్త్రి గారిల్లు గురించి ఎవరు చెప్పార్రా! అమ్మో నరకం రా బాబూ" అన్నాను.
వాడు విలాసంగా కాళ్ళుపుతూ "ఆ సంగతి నాకెప్పుడో తెలుసు! అసలు మీరే నాలుగు నెల్లుంది అక్కడ.ఇంతకు ముందు అందరూ నెలకో రెణ్ణెల్లకో ఖాళీ చేసారు! సారీ, పారిపోయారు . ఆయన పేరు T.S.Sastry కదా! అందరూ ఆయన్ని ముద్దుగా TroubleSome Sastry అని పిలుస్తారు" అని చెప్పాడు.
నాకు మాట రాలేదు.
"మరి నీకేం మాయరోగమొచ్చి మమ్మల్ని చేర్చావు అక్కడ!నీ మొహం తగలెయ్య,
మీ నాన్నతో చెప్తానుండు" అన్నాను.
"సారీ అక్కా, అ రోజు మీరు నా కవిత్వం బాగా లేదని తిట్టారుగా! నాకు
కోపం వచ్చి, చిన్న రివెంజ్ తీసుకోవాలనుకున్నా! అందుకే....." అని నవ్వి
నవ్వి చచ్చాడు.
ఆరోజు వాడికి కోపం ప్లేట్లో తిట్ల టిఫిను, శాపనార్ధాల భోజనం దండిగా
వడ్డించాను. ద్విశ్రీ గాడు సాయంత్రం రూముకి బయలుదేరుతూ "చెప్పడం మర్చిపోయానే
అక్కా!మీరిద్దరూ ఇచ్చిన పుస్తకాలు బాగానే పనికొచ్చాయి. ఫలానా ఊర్లోని
కళాపీఠం వాళ్ళు పెట్టిన కవితల పోటీల్లో నాకు మూడో బహుమతి
వచ్చింది." అంటూ ఒక నోట్ బుక్ తీశాడు."ఇదే ఆ కవిత" అంటూ!నాకు ఆశ్చర్యం వేసింది.
"పోనీలే బాగుపడ్డాడు" అనుకుంటూ పుస్తకం లాక్కుని
చూశాను.
"ప్రియా ఎన్నాళ్ళీ నిరీక్షణ " అంటూ మొదలైంది కవిత.