పెళ్ళంటే నూరేళ్ళ వంటా?

ఇవాళెందుకో వంట చెయ్యబుద్ధి కాక వంటిల్లు తాళం వేసి తాళం చెవులెక్కడో(తాళం చెవులనాలా, చేతులనాలా?) పారేశాను. వంట చెయ్యడం నాకు ఇష్టమైన పనే,వంట ఒక కళే! నన్ను నేనే పొగుడుకుంటే బాగోదు గానీ బాగా వండుతాను కూడా! కానీ పదేళ్ళుగా రోజూ ఉదయం, సాయంత్రం, మధ్యాహ్నం, రోజూ ఇదే పనా?

ఉద్యోగం చేసినప్పుడు, చెయ్యనప్పుడూనా?


ఏరోజు కారోజు మెనూ వెతుక్కోవడం! వారంలో రెండు సార్లు ఒకే మెనూ రిపీట్ కాకుండా చూడ్డం, పోపులు పెట్టడం, ఆవ నూరడం, పొడులు చేయడం,పచ్చళ్ళురుబ్బడం.ఓహ్..నో! ఇందులో మళ్ళీ పాప గారి కోసం కారాలు తక్కువ వెయ్యడాలు, నేతులు ఎక్కువ వెయడాలు! ఎంత ఇష్టమైన పనైనా రోజూ చేస్తుంటే మొనాటనస్ గా ఉండదూ!

'ఏమిటమ్మా అలా కూచున్నావు పొద్దున్నే?" అనడిగాడు మా ఆయన ప్రేమగా! 'నాకు వంట మీద విరక్తిగా ఉంది ' అని చెప్పానో లేదో, మొహం చిరాగ్గా పెట్టేసుకుని  'నేను బిజీగా ఉన్నప్పుడే నీకిలాంటి విరక్తులు కలుగుతాయి ' అని మనసులో తిట్టుకుంటూ (తను మనసులో ఏ భాషలో తిట్టుకున్నా సరే, నాకు తెలుగు అనువాదంతో సహా వినబడుతుంది, పొగడ్తలు అంతగా వినబడవు గానీ) "అలాగా, అయితే బయటినుంచి తెప్పించుకో నీకూ, పాపాయికీ, నేనెలాగూ ఆఫీస్ లోనే గా " అని డిస్కౌంట్ ఇచ్చి మాట్లాడాడు!

"నేను పదేళ్ళ బట్టీ, నాన్ స్టాప్ గా వంట చేస్తున్నాను కదా, ఇన్నేళ్ళ వంటంతా కలిపితే ఎంతమందికి భోజనాలు పెట్టచ్చంటావు?" అనడిగాను.

"బోల్డు మందికి! నువ్వసలే ఇద్దరికి అంటే నలుగురికి వండుతావు ! మా వూరి మావుళ్ళమ్మ జాతరలో ఒకరోజు అందరికీ సంతర్పణ చెయ్యొచ్చు నీ పదేళ్ళ వంటతో" అన్నాడు.

'అమ్మో నేనింత ప్రొడక్టివా ' అని మూర్చ పోయాను.

పెళ్లైన కొత్తలో నాకు ఎక్కువ వెరైటీలు చేయడం వచ్చేది కాదు.మా అత్తగారింట్లో నేర్చుకోవచ్చులెమ్మని సరిపెట్టుకున్నాను.మొదటి రోజే వాళ్ళింట్లో నాకొక పెద్ద పజిల్ ఎదురైంది. కంచంలో పప్పు తర్వాత నల్లటి లేహ్యం వడ్డించారు.. తర్వాత అన్నం! ఎంత ఆలోచించినా ఆ కపిల వర్ణ శాకమేమిటోఅర్థం చేసుకోలేక పచ్చడితో లాగించేస్తున్నా!

ఇంతలో "ఇవాళ వంకాయ కూర భలే కుదిరింది" అని మా మామ గారు ఆత్తగార్ని ప్రశంసిస్తున్నారు. నాకసలే వంకాయ కూరంటే ప్రాణం! 'ఎక్కడ, ఎక్కడ వంకాయ కూర ' అని చూడగా, మా వాళ్ల కంచాల్లో లేహ్యం మాయమై పోయి ఉండటం గహించాను. మా అమ్మ చేసిన వంకాయ ముద్దకూరలో వంకాయ ముక్కలు కనపడుతూ ఉంటాయి. ఇక్కడేమో ...!

"కలుపుకో, కలుపుకో " అని బలవంతం చేస్తున్నారు ఒక పక్క! పిల్లికి చెలగాటం, ఎలక్కి ప్రాణ సంకటం అంటె ఇదే కాబోలనిపించింది.

ఇహ ఆ తర్వాత ప్రారంభమైంది పండగ నాకు! వాళ్ళింట్లో ఉదయం, సాయంత్రం రెండేసి కూరలుండాలి. పొద్దున వండినవి రాత్రికి తినరు. వెరైటీలుండాలి. నా గుంటూరు వంటలు నచ్చేవి కావు. నాకు ఆశ్చర్యం కలిగించేదీ, కోపం కూడా తెప్పించేదీ ఏమిటంటేప్రపంచంలో పశ్చిమ గోదావరి వంటలు తప్ప ఇంకో వంటలు ఉంటాయని వాళ్ళొప్పుకోరు. నేనొకసారి అద్భుతం గా గోంగూర పచ్చడి చేస్తే మూడేసి వాయలు తినేసి...'ఇలా ఉందేమిటి గోంగూర పచ్చడి? ఇలా కాదు చెయ్యాల్సింది" అంది మా AP .

"మీరు డైలాగ్ తప్పు చెప్పారు! ఇదేమిటి ఇలా ఉంది అని కాదు, ఇలాక్కూడా చేస్తారా? " అనడగాలి అన్నాను కోపం కనపడకుండా!

ఇహ మేము USA వెళ్ళాక హాయిగా ఇద్దరికే వొండచ్చు అనుకుంటే అక్కడ ఇంకా కష్టాలెదురయ్యాయి. మేము ఎక్కువ రోజులు ఒక్లహోమా లోని Tulsa అనే వూర్లో ఉన్నాం! అక్కడ మన ఇండియన్స్ అంతా కలిపి 700 మందికి మించరు. తెలుగోళ్ళు 200 వేసుకోండి.తరచూ ఈ రెండొందలమందికీ వంట చేయాల్సిన పరిస్థితి వచ్చేది. ఎప్పుడూ ఎవరో ఒకళ్ళు సత్యనారాయణ వ్రతం చేసుకోవడం, , వంటలో ఒక చెయ్యి వేయడానికి పిలవడం! అసలు USలో ఉన్న మూడేళ్ళలోనూ, పాతికవేల మిర్చి బజ్జీలు, ఒక టన్ను బియ్యం పులిహోర, చేసి ఉంటాను. ఒక లారీ లోడు టమాటాలతో ఊరగాయ పెట్టుంటాను. ప్రతి ఆదివారం ఒక పాట్ లక్! గాడిపొయ్యి మీద కూడా పెద్ద పెద్ద వంటలు చేసే కెపాసిటీ వచ్చేసింది. ఎంత విసిగి పోయానో!

 ఏదో ఒక రోజు ప్రతి స్త్రీకీ వంటంటే విసుగు పుట్టే సందర్భం ఒకటుంటుందని నా నమ్మకం!
మా ఆడపడుచు (వర్కింగ్) పొద్దున్నే నాలుగున్నరకు లేచి కుక్కర్ పెట్టి "ఆ శాస్త్రి గాడు (పెళ్ళి చేయించిన పురోహితుడు) ఏ ముహూర్తాన తెల్లవారుజామున నా చేత స్థాళీపాకం వండించాడో గానీ, ఆ రోజు నుంచీ ఇహ రోజూ నాలుగింటికే కుక్కర్ పెడుతున్నాను" అని రోజూ శాస్త్రి గార్ని తిట్టిపోస్తుంది.

ఇండియా వచ్చేసాక ఒక రోజు(అప్పుడు మేము గుర్గావ్ లో ఉన్నాం) వంట్లో బాగోక వంట చేయలేదు. ఆంధ్రా భవన్ కి వెళ్ళొచ్చాక మా అత్తగారికి ఫోన్ చేస్తే ఆవిడ 'అదేమిటి, నువ్వు వంట చేయలేకపోతే వాడికొచ్చుగా, వండకపోయాడా ' అన్నారు. నేను భయంకరంగా ఆశ్చర్యపోయి 'నీకు వంటొచ్చా?"అనడిగాను.


దానికి మా ఆయన.. "అంటే అదీ అలాక్కాదులే, కొంచెం వచ్చు! నేనూ అన్నయ్యా రూం లో ఉన్నప్పుడు అన్నయ్యే వండేవాడు..అసలప్పుడు నాకు వంట సగమే వచ్చు, కాని తర్వాత మొత్తం మర్చి పోయి, కొంచెం నేర్చుకున్నాక, కాఫీ కలిపి..కూరలు తరిగి..అంటె అన్నయ్యకు హెల్ప్ గా,," అని ఏదేదో మాట్లాడ్డం మొదలు పెట్టాడు. నాకు మండిపోయి మా బావగారికి ఫోన్ చేసాను

"మీకు వంటొచ్చా, రూం లో మీరు, మీ తమ్ముడు ఉన్నప్పుడు వంటెవరు చేసేవాళ్ళూ" అనడిగాను ఫోనెత్తగానే!ఆయన కోపంగా

 "ఏవమ్మో! మగాళ్ళు వంట చేయడం మా ఇంటా వంటా లేదు. నీకు మా తమ్ముడు చెప్పాడా నేను వంట చేసేవాణ్ణని...నాకసలు వంటే రాదు, నువ్విలా అవమాన కరమైన ప్రశ్నలు వేస్తే మా ఆవిడకు చెప్తా " అని బెదిరిస్తుండగా, వెనకనించి '"నాలుగైంది, ఇంత వరకూ కాఫీ లేదు నా మొహాన్న " అని మా తోడికోడలు గొంతు వినపడింది. 'ఇదీ సంగతి ' అనుకుని పెట్టేసాను. సో, తనకు వంటొచ్చన్న సంగతి నాకు తెలిస్తే నేను అడ్వాంటేజ్ తీసుకుంటానని ఈయన భయం !

 అందువల్ల ఎప్పుడైనా మా ఆయన రహస్యాలు తెలియాలంటే మా అత్తగారికి ఫోన్ చేస్తే చాలు సమాచార హక్కు చట్టం ఉపయోగించినట్టు మొత్తం డేటా వస్తుంది!

ఈయన మాత్రం "నువ్వసలు తల్లివేనా" అని తల బాదుకుంటారు.

మా బంధువుల్లో కొందరు పుట్టుకతో వృద్ధులైన యువకులు 'ఏం, వంట రోజూ చేస్తే చచ్చి పోతారా ఆడాళ్ళూ! మీరు చేస్తే వంటిల్లు organised గా ఉంటుంది. ఆ టెక్నిక్ మాకు తెలీదు అని శుష్క వాదాలు చేస్తారు. నా కజిన్ రాధ కి భలే కోపం ఇలా మాట్లాడితే! "మీరు క్రికెట్టో, లేక ఇంకేదైన బయటికెళ్ళే ప్రోగ్రమో ఉంటె ఝామ్మని పెద్ద ప్రిపరేషన్ లేకుండా వెళ్ళిపోతారు. మేం మాత్రం ముందే వంటా అదీ చేసిపెట్టుకుని డిస్టర్బెన్స్ లేకుండా చూసుకోవాలన్నమాట! ఎప్పుడన్నా వంట చేయకుండా బయటికి వెళ్లామంటే ఇంటికొచ్చేదాకా మనసు మనసులో ఉండదు! అసలు వంటింటినే మనసులో పెట్టుకు తీసికెళ్ళిపోతాం ఎక్కడికెళ్ళినా! ఒక్క రోజు ఫ్రెండ్స్ తో బయటికెళ్లాలన్నా, తీరిగ్గా ఒక పుస్తకం చదవాలన్నా, కాసేపు డాబా మీదికెళ్ళి చంద్రుణ్ణో, చల్లగాలినో ఆస్వాదించాలన్నా, ఈ వంట ఒక పెద్ద ముల్లులా గుచ్చుతూ ఉంటుంది వెనకాల! నోరు మూసుకోండి వెధవ ఆర్గ్యుమెంట్లు చెయ్యొద్దు ' అని క్లాసు పీకేసింది ఒకసారి!

రాధ మాటలు నిజమే అనిపిస్తుంది! ప్రశాంతంగా మనది అంటూ ఆస్వాదించాలనుకున్న క్షణంలో కూడా నానబెట్టిన మినప్పప్పో,ఎండబెట్టిన వడియాలో, తరగవలసిన కూరలో, కాచాల్సిన పాలో గుర్తొస్తే జీవితం నిస్సారం అనిపించక మానదు.... కనీసం ఆ క్షణం!

భర్తల నుంచి కొంచెం co-operation, అప్పుడప్పుడు బ్రేక్ లేకపోతే వంట ఎప్పటికైనా బోరు కొట్టేస్తుందండి! అదేమిటో ఇప్పటికీ కూరలు తేవడం, వంటలో పెళ్ళానికి కాస్త సహాయం చెయ్యడం నామోషీ అనుకునే పురుష పుంగవులు కోకొల్లలు!