ఒక ఆత్మహత్య

 ..."ఆత్మ హత్య శక్తి నిశ్శేషంగా నశించిన వాళ్ల అధిక శక్తి" ___________  చలం ఒక కథలో అంటాడు!!

జీవితమంటే అధైర్య పడ్డ వాళ్ల అద్భుత సాహసం, 
జీవితం దుర్భరమైనపుడు నిష్క్రమించే ఏక కవాటం...., ఎంత శక్తివంతమైన వ్యక్తీకరణ! ఎంతటి సహానుభూతి!!

మొపాసా ఒక కథ రాశాడు.  జీవితం మీద ఇక ఏ ఆశా లేని వాళ్లు సుఖంగా ఆత్మ హత్య చేసుకుని ఈ లోకాన్ని వీడి పోవడానికి ఒక క్లబ్ ఉంటుంది ఆ కథలో! అక్కడికి వెళ్ళిన వాళ్లని ఓడిపోయిన వాళ్లుగా చూడరు.  అక్కడికి వెళ్ళిన వ్యక్తుల కష్టం ఏమిటో తెల్సుకుని వీలైతే దాన్ని తీర్చి మరణం వరకూ వెళ్లకుండా ఆపుతారు.
లేదా అది తీర్చలేని కష్టమైతే.. మరణం భయంకరంగానూ, వేదనా భరితంగానూ రక్త సిక్తంగానూ ఉండక ఆ చివరి క్షణాలు శారీరకంగా ఎలాటి వేదనా లేకుండా సుఖంగా ఉండేందుకు ఆ క్లబ్ ని ఆహ్లాదకరంగా ఉంచుతారు.

ఆ కథ ఒక ఊహ . ఆ కథలో కూడ ఇది కలే ! శరీరాన్ని హింసించి నరక యాతన పడి ప్రాణాలు తీసుకునే వారి పట్ల మొపాసా ప్రకటించిన బాధ అది !

పేపర్లో వార్తలు చూస్తుంటాం, పుట్టింటికి వెళ్ళొద్దంటే కిరోసిన్ పోసుకుని కాల్చుకుందనో, బెండకాయలు తెమ్మని పెళ్ళాం పట్టు బట్టిందని ఉరేసుకున్నాడనో .. !
పోయిన వాళ్లెలాగూ వచ్చి నిజాలు చెప్పలేరు కాబట్టి ఇవి అప్పటికప్పుడు పుట్టే ఆలోచనలే తప్ప అసలు కారణాలు ఎప్పుడో పుట్టి పెరుగుతూ ఉంటాయి, ఆ క్షణం ముంచుకొచ్చే వరకూ....ఆబ్వియస్ లీ !

ఆత్మ హత్యలెప్పుడో తప్ప క్షణికావేశాలు కావు.వాటికి రూట్స్ చాలా బలమైనవి. ఎప్పటి నుంచో పేరుకున్న బాధ, జీవితం పట్ల నిరాశ, దుఖం , నిరసన పెరిగి పెరిగి ఆ క్షణానికి దారి తీసిన క్షణాన ఒక్కోసారి "కడుపు నొప్పి " వంటి కారణాలతో ఉత్తరాలు గా దర్శన మిస్తుంటాయి.

ఇక మామూలుగానే మనలో చాలా మంది పోయిన వాళ్ల పెయిన్ ఏ స్థాయిలో ఉందో అంచనా వేయడానికి కనీసం రెండు రోజులైనా తీసుకోకుండా "నువ్విలా చేసుండకూడదోయ్ వెధవాయ్ "  అని సలహాలిచ్చేస్తుంటారు.........  గట్టున క్షేమంగా కూచుని!

లేదా "పిల్లల బాధ్యత లేదా , కట్టున్నదాని/వాడి బాధ్యత లేదా ?" అని ప్రశ్నలు! అంటే ఆ బాధ్యతలు తీర్చేస్తే పోయినా పర్లేదు!

ఇహ .... జీవితాన్ని గౌరవించాలని మరో పక్క పాఠాలు! జీవితం కడు చేదుగా నిమిష నిమిషమూ తినే కంచంలో విషం కక్కుతుంటే, ఒళ్లంతా అనుక్షణం ఎగతాళిగా మంటలు రేపుతుంటే  ఎక్కడి నుంచి వచ్చి పడుతుందో గౌరవం?

ఐదు వేలు అప్పు తీర్చలేక కుటుంబం మొత్తం ప్రాణాలు తీసుకున్న రైతు గురించి చదివాను మొన్న పేపర్లో! ఐదు వేలు మనలో చాలా మందికి ఒక పెద్ద మొత్తం కాక పోవచ్చు. అయినా ఆ రైతు మనకు తెలిసిన వాడైనా ఎంతమంది ఆ డబ్బు (తిరిగి రాదనే నమ్మకంతో) ఇవ్వగలం? అంతటి చిన్న మొత్తం కోసం కుటుంబం అంతా ప్రాణాలు వదిలే పరిస్థితి వస్తుందని అది జరిగే వరకూ ఎవరమూ ఊహించం!

ఆత్మ హత్యలు చేసుకునే వాళ్లు అర్జెంట్ గా పిరికి వాళ్ళై పోతారు మన కేటలాగ్ (కేవలం టాపిక్ ఉంటే తప్ప రాయలేని వాళ్ళు) రచయితల చేతిలో పడి!

రేపటి నుంచి మన ఉనికి ఉండదని, రేపటితో మన చరిత్ర ముగిసి పోతుందని, ఇక బంధాలేవీ మిగలవని, తను ఇక కొన్నాళ్ళు మాత్రమె ఒక జ్ఞాపకమని ఆ పైన గత చరిత్రగా మారతాననీ తెల్సి జీవితాన్ని విసిరి కొట్టడానికి ఎంతో ధైర్యం కావాలి.

కను చూపు మేరలో దిక్కు తోచని అంధకారమే తప్ప వెలుగు తోచని నిస్సహాయతలో తీసుకున్న ఆ నిర్ణయం వెనుక ఉన్న నొప్పిని  మనుషులుగా  అర్థం చేసుకోగలుగుతున్నామా?

"బంగారం పడితే మన్నైన వాళ్ళు, అన్ని ఆశలూ, ఆనందాలూ నశించిన వాళ్ళు, ఈ  జన్మంతా  కఠోరమైన కాలు కింద రాసిన విధి, అనంతరము కరుణ చూపుతుందనే ఆశతో మరణ దేవిని కావలించుకుని ఈ మాయా జగత్తు నించి నిష్క్రమించిన వాళ్ళు"_________అన్న దృష్టితో ఆ నొప్పిని చూడగలుగుతున్నామా?

సందు చిక్కితే చాలు, 'ఇది సమాజం చేసిన హత్య ' అనో, 'ఈ కుళ్లు వ్యవస్థ చేసిన దురాగతం'  అనో మొత్తం సమాజం మీదికి నెట్టేసి ఒక పనై పోయిందనుకోవడం!

ఇలాటి స్పందనలు అసంకల్పిత ప్రతీకార చర్య గా అలవాటు పడ్డాం!

ఎంతగా మరణించాం మనం !! 

గుండె రాయి చేసుకుని పిల్లలతో సహా బావిలో దూకే తల్లులూ, అప్పులు తీర్చలేక, కుటుంబం తో సహా కడతేరి పోయే సన్నకారు మనుషులూ, ఆ పని చేయాలంటే ఎంతో ధైర్యం ఉండాలి. ఇక ఏ వెలుగూ లేదని గట్టిగా రూఢిగా నిర్థారణ అయిన క్షణానే అంతటి దారుణానికి ఒడిగడతారు. ప్రాణాలు పోయే ఆ చివరి క్షణాల్లో బతకాలనే ఒక ఆశ ఉప్పెనలా ముంచుకొచ్చినా అప్పటికే ఆలస్యమై పోయిన అభాగ్యులెంతమందో మనకేం తెలుసు??

వ్యక్తులు అలాటి స్థితిలో మన కళ్ల ముందే ఎంతో మంది కనిపిస్తూ ఉంటారు. మనలో ఎవరమూ వారి బాధలేమిటో తెలుసుకుని మాట సాయం అయినా చేస్తున్నామా?

ఆ బాధ్యతలు మనకు అక్కర్లేదు. కానీ వాళ్లు జీవితాన్ని ముగిస్తే, పోరాడాలని, అలా చేసుండకూడదని, ఎంతో భవిష్యత్తు ఉందని ప్రవచనాల చిట్టా విప్పుతాం!

ఆత్మ హత్యలు జరగని సమాజం కావాలంటే ప్రపంచం లో ఎక్కడా వీలు కాదేమో! ఎందుకంటే ప్రపంచం నిండా బాధ ఉంది. నొప్పి ఉంది. వేదన ఉంది.

కష్టాన్ని తట్టుకుని నిలబడే శక్తి ఉన్నా ,నష్టం నుంచి తేరుకోవాలనే ఆశ ఉన్నా , అందుకు తగిన అవకాశాలు అందరికీ రావు.

ఒక ఆత్మ హత్య జరిగితే దాని దానికి వెనుక ఎంతోమంది వ్యక్తులు ఉంటారు పలు రకాలుగా దోహదం చేస్తూ!
ఒక్కోసారి కనీసం మాట సాయమైనా చేయని మనం కూడా ఆ జాబితాలో ఉండొచ్చు మనకు తెలీకుండా!

చావడానికి ఉన్న ధైర్యం బతకడానికి లేక పోయిందంటే ఆ పరిస్థితి ఎంత దుర్భరం!!

నేను పోతే లోకులేమనుకుంటారో అన్న ఆలోచన లేకుండా,   ఆ పనికి ఒడిగట్టే వారు "లోకులేమనుకుంటే నాకేం? నా ఇష్టం వొచ్చినట్టు నేను బతుకుతా" అనే ధైర్యాన్ని కూడగట్టుకోలేని నాడు ఆత్మ హత్యే శరణ్యం అవుతుందేమో!

కొద్దిగా దయ ఉంటే కష్టం లో ఉన్న మనిషికి చేయి అందించాలి. అది చాత గాని నాడు గుండెలో తడి మిగిలి ఉంటే ఒక చుక్క కన్నీరు రాల్చాలి. అంతే తప్ప శవాన్ని టీవీలో చూస్తూ వ్యక్తిత్వ వికాస పాఠాలు మొదలెడుతుంటే మరింత నొప్పిగా ఉంటుంది

జీవితాన్నే కాదు, అభాగ్యుల మరణాల్ని కూడా గౌరవించడం ఎప్పుడు నేర్చుకుంటామో !!